Jaka jest różnica pomiędzy mutyzmem wybiórczym (selektywnym) a nieśmiałością dziecka?
Nieśmiałość dziecka jest cechą osobowości. Z nieśmiałością da się żyć – jest to trudne, ale możliwe, ponieważ człowiek nieśmiały jest w stanie wchodzić we wszystkie podstawowe role społeczne. Może – choć nie będzie to dla niego przyjemne i łatwe – jako uczeń udzielać odpowiedzi ustnej, kontaktować się z rówieśnikami, załatwić sprawę w urzędzie, zrobić zakupy. Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem, które uniemożliwia takie „normalne” funkcjonowanie.
To, czy się w danej sytuacji odezwać, dla osoby nieśmiałej jest kwestią wyboru i decyzji. Dzieci nieśmiałe rzadko zgłaszają się do odpowiedzi, rzadko uczestniczą w publicznych występach. Kiedy nauczyciel w klasie zadaje grupie pytanie, niektóre dzieci z mutyzmem podnoszą rękę – potem jednak nie są w stanie wydobyć z siebie głosu.
Dzieci mutystyczne łatwo odróżnić od nieśmiałych, ponieważ dzieci nieśmiałe są takie w każdej sytuacji. Dzieci z mutyzmem bywają w swoich zachowaniach skrajne – w zależności od tego z kim i gdzie się znajdą. W sytuacjach, w których czują się bezpiecznie, mogą być nawet – jak to relacjonują rodzice – „rozbrykane” i „rozkrzyczane”.